การฆ่าเพื่อหวังจะได้ไปอยู่ในสวรรค์

ในสมัยพุทธกาล มีนักรบคนหนึ่ง มีความเห็นผิดตามคำสอนของอาจารย์ว่า

"การฆ่าคนในสงคราม ยิ่งฆ่าได้มากยิ่งจะได้ไปอยู่ในสวรรค์"

วันหนึ่งนายนักรบมืออาชีพคนนี้ได้มาพบพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงทูลถามปัญหาเกี่ยวกับเรื่องการฆ่าคนแล้วได้ไปอยู่ในสวรรค์ว่าเป็นจริงอย่างที่อาจารย์ของตนกล่าวไว้ไหม

เมื่อพระพุทธองค์ได้ฟังคำถามดังนี้แล้ว ก็ยังไม่ตอบ แม้ครั้งที่สอง ครั้งที่สามก็ยังไม่ตอบ

นายนักรบก็ไม่ละความพยายามที่จะถาม พระพุทธองค์เมื่อไม่อาจห้ามความสงสัยของนายคนนี้ได้จึงตรัสตอบว่า

ดูก่อนท่าน..

นักรบคนใด อุตสาหะพยายามในสงคราม โดยตั้งจิตตั้งใจไว้ว่า คนเหล่านี้จงถูกฆ่า จงถูกแทง จงขาดสูญ จงพินาศ หรือว่าอย่าได้มีชีวิตอยู่อีกต่อไป ผู้นั้นเมื่อตายไป ย่อมเกิดในนรกชื่อสรชิต

เพราะเหตุแห่งความเห็นผิด

ดูก่อนท่าน ก็เราย่อมกล่าวคติ ๒ อย่าง อย่างใดอย่างหนึ่ง คือ นรก หรือกำเนิดสัตว์เดียรัจฉานของบุคคลผู้มีความเห็นผิดเช่นนี้

เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสอย่างนี้แล้ว นายนักรบมืออาชีพร้องไห้สะอื้น น้ำตาไหล

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า...

เราได้ห้ามท่านแล้วมิใช่หรือว่า อย่าเลยของดข้อนี้เสียเถิด อย่า

ถามเราถึงข้อนี้เลย เขาทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ไม่ได้

ร้องไห้ถึงข้อที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสอย่างนี้ กะข้าพระองค์หรอก แต่ว่า

ข้าพระองค์ถูกนักรบอาชีพทั้งอาจารย์และปาจารย์ก่อน ๆ ล่อลวงให้หลงสิ้น

กาลนานว่า นักรบอาชีพคนใดอุตสาหะพยายามในสงครามเมื่อตายจะได้ไปอยู่ในสวรรค์

ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ พระธรรมเทศนาของพระองค์แจ่มแจ้งนัก ดุจหงายของที่คว่ำ เปิดของที่ปิด บอกทางให้แก่คนหลงทาง หรือส่องไฟในที่มืดด้วยหวังว่า คนมีจักษุจักได้เห็นรูป ฉะนั้น

ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ขอถึงพระผู้มีพระภาคเจ้า กับทั้ง

พระธรรมและพระภิกษุสงฆ์ว่าเป็นสรณะ ขอพระผู้มีพระภาคเจ้าโปรดทรงจำ

ข้าพระองค์ว่าเป็นอุบาสกผู้ถึงพระรัตนตรัยเป็นสรณะจนตลอดชีวิต ตั้งแต่

วันนี้เป็นต้นไป.

อ้างอิงจากพระไตรปิฎก ฉบับมหามกุฏ เล่ม29 หน้า184